در سال 1822 ، یک پزشک جوان کشور به نام گیدئون مانتل در ساسکس انگلیس زندگی می‌کرد. او نوزادان زیادی را به دنیا می‌آورد و افراد مبتلا به بیماری‌های جدی را معالجه می‌کرد.

 اما مانتل علاقة دیگری نیز داشت. او از همان کودکی دوست داشت فسیل‌ها را جمع کند (بقایای باستانی گیاهان و حیوانات مرده). هر وقت که می‌توانست، دکتر وقت را به حفاری در نزدیکی صخره‌های گچی خط ساحلی انگلیس می‌پرداخت. در ابتدا آنچه او کشف می‌کرد قطعات کوچک استخوان فسیلی بود؛ اما هرچه زمان می‌گذشت، او شروع به پیدا کردن برخی استخوان‌های بزرگ کرد. استخوان‌ها خیلی بزرگ بودند طوریکه متعلق به هیچ حیوان شناخته شده‌ای نبود. حتی استخوان‌های فیل نیز در مقابل آنها کوچک بودند.

 سپس روزی، همسر مانتل، مری، چند دندان فسیلی عظیم پیدا کرد و آنها را نزد شوهرش آورد.

آنها چه بودند؟ چه نوع حیوانی ممکن است دندان به این بزرگی داشته باشد؟!

 مانتل مطمئن نبود بنابراین او با دانشمندان دیگر صحبت کرد. هیچ کس نتوانست در مورد آنچه که ممکن بود، حدس دقیقی بزند. او یک بار به شخصی به نام ویلیام باکلند استخوان‌های عظیم را نشان داد. او شش سال آنها را مطالعه کرد و سرانجام تصمیم گرفت آنها را متعلق به یک مارمولک غول‌پیکر بداند که هیچ کس تاکنون نظیرش را ندیده است. باکلند آن را مگالوسوروس نامید که به معنی "مارمولک بزرگ" است.

مانتل در مورد دندانهای عظیمی که پیدا کرده نیز از باکلند سؤال کرد؛ اما باکلند فکر نمی‌کرد که آنها متعلق به موجودی شبیه مگالوسوروس باشد او گفت شاید آنها متعلق به یک ماهی باشد!

 پس از آن، مانتل به موزه‌ای رفت و به سایر فسیل‌ها و اسکلت حیوانات به نمایش درآمده نگاه کرد. دندان‌هایی که پیدا کرده بود دقیقاً شبیه دندان‌های ایگوانا بودند (فقط چندین برابر بزرگتر). اگر آنها از ایگوانا می‌آمدند باید حداقل شصت فوت طول می‌داشت! اما این به اندازه یک خانه است!